کد مطلب:36632 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104
[صفحه 159] یمین اند، اما یك درجه بالاتر از آنها، كسانی هستند كه فعل را به دلیل آنكه مفتون و مجذوب زیبایی آن می شوند انجام می دهند و به دلیل زشتی اش از آن اجتناب می كنند و این البته با واجب و حرام شرعی منافاتی ندارد. بنابراین كسی كه منظر الهی و ذائقه خدایی پیدا كرده است امور زیبا و زشت را همانگونه می بیند كه خداوند می بیند. در عالم عرفان هم برای عارف چیزی غیر از حسن جاذبه ندارد. امور زیبا او را جذب می كنند و به سوی خود می كشند و امور زشت او را از خود دور می سازند و می گریزانند. برای این است كه این گروه در صحنه هستی بازیگرند نه تماشاگر، فعال اند نه منفعل. كاری را كه انجام می دهند یا از انجام آن امتناع می كنند به این علت نیست كه آنها را به انجام یا ترك این افعال امر یا نهی كرده اند. آنها خود می بینند كه پاره ای از امور زیباست و دلبرده ی آنها می شوند و پاره ای از امور زشت است و از آنها می رمند. هر اندازه فردی از سطح متوسطین یا اصحاب الیمین بالاتر برود و در سلك مقربان و سالكان درآید، به همان اندازه در تشخیص زشتی و زیبایی حظ و بهره ی بیشتری خواهد برد. مقام عصمت چیزی جز این نیست.
زشتی و زیبایی اوصاف حقیقی مخلوقات اویند. از اینجا مردم بر دو دسته می شوند: یك دسته به دلیل اینكه كاری شرعا واجب (یا حرام و مذموم) است آن را انجام می دهند (یا از آن می پرهیزند)، این طایفه، متوسطین یا اصحاب
صفحه 159.